Εξετάζοντας τη διαχείριση του τραγικού στο έργο του Παπαδιαμάντη και του Βιζυηνού στην ουσία επιχειρούμε μια ανάγνωση της αρχαιοελληνικής παράδοσης, όχι για να προτείνουμε μια νέα θεωρία του μυθιστορήματος και της καταγωγής του μέσα από κάτι χαμένο στο βαθύ παρελθόν, στο χρόνο, αλλά για να δούμε τους δεσμούς του τόπου, τις επιρροές, τις συνέχειες ή τις ασυνέχειες του μύθου, του λόγου και της ιστορίας.
Αυτή η υπόθεση εργασίας απλώνει σχοινιά στα πνευματικά προβλήματα που βασανίζουν τον τόπο, από τον καιρό της διάλυσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα: Τι απωθήθηκε στον ψυχισμό μας και ποια η σημασία του; Μέσα από ποιους δρόμους πρόσληψης κατανοούμε τα κείμενα και κατ\' επέκταση τον εαυτό μας; Η κατανόηση των αρχαίων ποιητών αλλά και των νεότερων λογοτεχνών, του Παπαδιαμάντη και του Βιζυηνού, αφορά και την αντίληψη της ελληνικής ταυτότητας; Η λογοτεχνία μπορεί να μας επιστρέψει τα στοιχεία της ταυτότητας με έναν μοναδικό τρόπο, απροκάλυπτο και ουσιαστικό. Εδώ, οι αρχαϊκές μητέρες γίνονται η αφορμή και επιστρέφουν ως Ερινύες και ως μήτρες μνήμης από το αρχαίο δράμα στο ελληνικό διήγημα.